Abrindo un novo camiño

 

Non hai moito tempo, Iñaki Anasagasti, no Foro La Región, falaba da vinculación de Castelao cos dirixentes nacionalistas vascos. Lembraba as conexións que había entre o PNV e o Partido Galeguista e, como non, falaba tamén do libro “Sempre en Galiza”, onde o rianxeiro universal deixou moitas reflexións e opinións que, a día de hoxe, están moi vixentes. Logo, pra rematar o acto no Marcos Valcárcel, afirmaba que Galicia precisaba dun partido nacionalista moderado que, sen estridencias, berros e pronunciamentos sobre cuestións alleas a esta terra, captase a esencia e os problemas que precisan arranxar os galegos pra mellorar a autoestima e finalmente afrontar as graves carencias que temos como comunidade.

Pois ben, na xornada festiva deste 25 de xullo, tratando de seguir a estela do galeguismo histórico, un grupo de xente vinculada o recén nado Partido Galego (PG), xuntouse en Allariz nun xantar de irmandade. O obxectivo era celebrar o Día da Patria compartindo experiencias, ideas e recollendo propostas, pra logo seguir camiñando e implantando o proxecto en toda Galicia. Pola tarde, despois do xantar, a axenda levounos a visitar o cimenterio onde están os restos de Vicente Risco e posteriormente a Fundación deste ilustre persoeiro.

No transcurso da xornada analizouse a situación do nacionalismo galego e chegouse á conclusión de que a teoría dos vasos comunicantes sempre funciona nos distintos procesos electorais. Esta teoría poderíase resumir en que os trasvases de votos sempre se fan entre as forzas alcumadas progresistas; mentres, o caladeiro de votos da dereita sigue practicamente intacto. Polo que, de non existir unha forza política que practique un nacionalismo práctico e pragmático e que sexa capaz de conectar cun sector social moi amplo desta sociedade, o cambio político nesta terra será unha tarefa moi difícil de levar á realidade.

O galeguismo, ou se prefiren o nacionalismo galego, se quere darlle froitos a esta terra ten que porse a traballar na Galicia real e, dende esa realidade, afrontar as situacións que son pouco menos que crónicas. Ten que fuxir de imposicións e referencias a países con ideoloxías que eiquí non son aceptadas e pasar a facer unha política práctica e amabel. E ten que facelo dende unha óptica que lle permita despoxarse de ideas e posturas mal chamadas liberadoras, autodeterministas e arredistas. Tamén ten que deixar de xustificar modelos de países que nada pintan no contexto mundial. Claro, a non ser que, no fondo, acariñe e agoche esas ideoloxías que baixo o prisma da igualdade teórica so empobrecen os pobos que as poñen en marcha. O nacionalismo galego vixente, aínda que hoxe ten uns resultados importantes, de non mudar rotundamente a situación na que está, non deixará de ser sempre unha muleta de forzas estatais.

En fin, as verbas do exsenador Anasagasti e a idea do galeguismo práctico e pragmático, animaron un novo intento de abrir un camiño que, sen ataduras ideolóxicas, xunte ás xentes e colectivos que traballan nesta terra, para ser unha boa ferramenta pra autogobernarnos plenamente.

Artigo tamén publicado en La Región